نسبتهای نقدینگی

تعریف نسبتهای نقدینگی چیست؟

نسبتهای نقدینگی کلاسی از معیارهای مالی است که برای تعیین توانایی شرکت در پرداخت تعهدات و بدهی های کوتاه مدتش مورداستفاده قرار می گیرد. عموماً، هر چه مقدار نسبتهای مالی

بالاتر باشد، حاشیه امنیتی که شرکت برای پوشش بدهی های کوتاه مدتش دارد نیز بزرگ تر خواهد بود؛ اما این نسبتها نباید خیلی هم بزرگ باشند. چراکه افزایش آن ها نشان از عدم توانایی

شرکت در جذب منابع مالی خارجی یا سرمایه گذاری در دارایی های سودآور است.

نسبتهای نقدینگی معمولاً شامل نسبت جاری، نسبت آنی و نسبت پول نقد می شود. تحلیلگران مختلف دارایی های متفاوتی را در ارتباط با محاسبه نقدینگی در نظر می گیرند. بعضی از تحلیلگران

فقط مقدار پول نقد و مشابه های آن را که بر بدهی های جاری تقسیم شده محاسبه می کنند، چون احساس می کنند که این موارد، دارایی های با بیشترین نقدینگی هستند و به احتمال خیلی زیاد برای

پوشش بدهی های کوتاه مدت در صورت نیاز مورداستفاده قرار خواهند گرفت.

توانایی شرکت برای تبدیل دارایی های کوتاه مدت به وجه نقد جهت پوشش تعهدات مالی وقتی طلبکاران به دنبال پولشان هستند بسیار اهمیت دارد. تحلیلگران ورشکستگی و مبتکرین وام های

بانکی غالباً از نسبتهای نقدینگی برای تعیین اینکه آیا یک شرکت قادر به ادامه خواهد بود یا خیر استفاده می کنند.

آزمودن نقدینگی شرکت گامی ضروری در تحلیل آن شرکت است. نسبت های اندازه گیری نقدینگی را بخوانید تا درک خود را از این نسبت ها بهبود بخشید.